Wat mij bezielt?
Het antwoord is eenvoudig: gaandeweg ben ik steeds meer tot de ontdekking gekomen dat wij allen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Zoals de macrokosmos, sterren, planeten, zon en maan en al die hemellichamen zich in een duizelingwekkende harmonieuze orde tot elkaar verhouden, zo is ook de microkosmos, tot de allerkleinste deeltjes in een minutieuze orde aan elkaar gelinkt.
Als mens staan wij tussen de micro- en de macrokosmos in.
Zodra we steeds meer de stem van al het leven gaan verstaan zal ons leven zich steeds meer verdiepen.
Jarenlang fietste ik langs hetzelfde paadje naar mijn werk, en elke dag passeerde ik die ene boom. Maar die bewuste ochtend was alles anders. Een gevoel wat ik in al die jaren nooit eerder had ervaren kwam tot me. Het was alsof die ene boom me smeekte af te stappen en mijn armen voor één keer om hem heen te leggen. Ik volgde mijn gevoel en schaamde me niet. Ware het een drukkere weg, zou ik wellicht niet het lef hebben gehad om mijn gevoel op te volgen. Ik stapte van mijn fiets en nam de tijd om de boom te omhelzen.
De volgende dag fietste ik nietsvermoedend de mij zo bekende route maar kwam dit keer tot een pijnlijke ontdekking: daar waar een dag eerder de boom zich nog in al zijn fierheid verhief had nu een loze ruimte zijn plek ingenomen: de boom was gekapt! Ik was geschokt …
Toch voelde ik ook een bepaalde troost. Ik voelde me dankbaar dat ik het ‘vreemde gevoel’ wat over me heen was gekomen had opgevolgd. Ook al besefte ik de dag ervoor niet wat het inhield, ik hoefde het ook niet te begrijpen. Als ik het verstandelijk had willen beredeneren had ik dan niet hetzelfde gedaan als datgene wat men met de boom had gedaan?
Ieder mens bezit de gave om die ‘stemmen’ te herkennen. Naarmate het denken naar de achtergrond verschuift zal dit nieuwe ‘bewust-Zijn’ op staan en je leven op een nieuwe wijze gaan kleuren.