Geef mij je stilte, dan geef ik jou de 'Ruimte'.

In ieder mens, in ieder wezen, dus ook in jou, leeft een Goddelijke vonk.
Het is een puzzelstukje van die Ene Grote Puzzel die ‘God’ heet, of welke naam jij er ook maar aan wil geven. Dat Grote laat zich niet 'opsluiten' in een naam. Maar wordt wel zichtbaar naarmate we steeds meer gaan kijken vanuit onze Stilte.

Heb je mij al jouw ‘Stilte’ gegeven? Dan zal ik jou de Ruimte schenken. Dat is de vraag die steeds opgeworpen wordt: want naarmate de overvloed aan gedachten die met razende snelheid door jouw hoofd spoken, wegsmelten, in die mate zul jij die heerlijke Stilte in je Zelf vinden die ‘wacht om ontdekt te worden’. Op het moment dat je je op het pad begeeft om stiller te worden in jezelf, besef je pas hoe hardnekkig gedachten steeds weer de overhand krijgen.
Hoe krijg je het voor elkaar om die gedachten weg te laten smelten?
Het geheim is: je hoeft er niets voor te doen. Als je de gedachten die bij je opkomen niet langer beoordeelt, er niet langer tegen vecht, of er aan hecht, maar er gewoon vriendschap mee durft te sluiten, en er naar kijkt zonder enig gevoel om er wat mee te doen, dan ben jij als de blauwe hemel, die elke grote wolk of dat kleine wolkje wat passeert, rustig laat voorbij drijven. En steeds meer zul jij die innerlijke ruimte ontdekken en beseffen dat jij niet je gedachten bent, niet die wolkjes, maar die grote blauwe ruimte! Het is de ruimte van waaruit jij naar de wereld kijkt. Het is het gevoel van ‘aanwezig zijn’. Degene die observeert. Dan pas zul jij jouw Grote Innerlijke Ruimte her-ont-dekt hebben en een blijvende vrede zal samen met jou optrekken.

Onderstaand lied, getiteld 'De Grote Stilte' zoekt die stilte op.